rozdział 6: nie chciałam, żebyś tak cierpiał, uwierz mi, proszę...

Nie wiem jak długo siedziałem na kanapie, czas przestał istnieć w chwili, kiedy położyłaś swoją głowę na moim kolanie i podwijając kołdrę zasnęłaś. Delikatnie przeczesywałem palcami Twoje czekoladowe loki chcąc na zawsze je zapamiętać. Byłaś tak krucha i bezradna, chciałem zamknąć Cię w swoich ramionach i nie wypuszczać. Jak długo człowiek może być beznadziejnie zakochany? Myślałem, że to uczucie przejdzie, tak samo szybko, jak się zaczęło... ale kiedy dałaś mi chociaż cień nadziei zakochałem się w Tobie jeszcze bardziej, choć nie wiem, czy to było możliwe.

Zaczęłaś się wiercić i pojękiwać. Śnił Ci się koszmar i wiedz, że gdybym mógł zabrałbym to cierpienie, byś znów się uśmiechała, byś była szczęśliwa. Wziąłem Cię więc na ręce i starając się iść najciszej przeniosłem do sypialni. Oparłaś głowę o moje ramie, przez co czułem Twój słodki oddech na skórze. Kładąc Cię na łóżko poczułem ścisk w okolicy klatki piersiowej. Z całych sił ściskałaś moją koszulkę, nie chciałaś jej puścić.

- Nie odchodź... - wyszeptałaś ledwo dosłyszalnie z wciąż zamkniętymi oczyma. W tym momencie moje serce ponownie rozpadło się na milion drobnych kawałeczków. Nie byłem w stanie Ci odmówić, po prostu nie umiałem, byłem cały Twój, mogłaś robić ze mną co chciałaś. Zaledwie kilkanaście miesięcy temu piłkę nożną przekładałem ponad wszystko, liczyli się tylko przyjaciele i imprezy, ale Ty odmieniłaś całe moje życie. Powoli, by Cię nie obudzić położyłem się obok. Starałem się nie wyrządzić Ci krzywdy, ponieważ wciąż ściskałaś moją koszulkę. Delikatnie ująłem Twoją dłoń, a ty natychmiast odpuściłaś. Splotłem nasze palce i mocno przytuliłem się do Ciebie. Nie chciałem wracać się po kołdrę, wolałem jak najdłużej mieć Cię w swoich ramionach. Przylegałaś do mnie każdym centymetrem ciała, od stóp, aż po czubek głowy. Czułem jak trzęsiesz się z zimna, jak oddychasz, jak bije Ci serce. Przez tak długi czas byłem samotny, ale pojawiłaś się Ty, diametralnie mnie zmieniając. Podniosłem się na chwilę, by pocałować Cię w czoło. Miałaś delikatną, miękką skórę, której zapach zapamiętam do końca życia. Byłaś wszystkim, czego mogłem pragnąć. Kilkukrotnie, gdy już zasypiałem zaczynałaś się wiercić i szarpać. Przytulałem Cię wtedy najmocniej jak umiałem i szeptałem do ucha, że jesteś bezpieczna. Za którymś razem z rzędu coś wystraszyło Cię na tyle, że obudziłaś się cała spocona, a łzy momentalnie zaczęły spływać Ci po policzkach.

- Hej, hej, co się stało? - zapytałem ledwo przytomny gdy zaczęłaś rzucać się po łóżku. W porównaniu do Ciebie nie zmrużyłem oka na więcej niż piętnaście minut.

- Boję się. - jęknęłaś zdezorientowana. - Co noc śni mi się Eric. - zaczęłaś ocierając łzy. - Ale to nie są zwykłe sny... on mnie obwinia za to wszytko... - chciałaś jeszcze mówić, jednak przerwałem kładąc Ci dłoń na policzku.

- Wiesz, że to nie twoja wina, nie możesz się obwiniać. - kiwnąłem przecząco głową spoglądając w Twoje oczy. - Oboje jesteśmy zmęczeni, prześpij się jeszcze trochę. - westchnąłem z lekkim uśmiechem z powrotem się kładąc. Oczy same mi się zamykały, byłem wykończony tą nocną walką z Tobą. Pierwszy raz czułem się tak słaby, ciało odmawiało mi posłuszeństwa, tak samo jak umysł, który również potrzebował odpoczynku.

- Przepraszam. - szepnęłaś cicho kładąc się obok.

- Za co? - udało mi się znaleźć siłę, by otworzyć jedno oko, które i tak ledwo widziało w egipskich ciemnościach, które panowały w pokoju.

- Za to, że pojawiłam się w twoim życiu. - odparłaś, a po głosie wiedziałem, że znów płaczesz.

- O czym ty mówisz? - w tej chwili byłem naprawdę zdezorientowany, nie wiedziałem co o tym wszystkim myśleć.

- Gdybym nie jechała wtedy w tym cholernym pociągu nigdy byś mnie nie spotkał, nigdy byś się we mnie nie zakochał, nie zraniłabym cię, nie musiałbyś cierpieć. - mówiłaś jak w transie, nie przerywając. Łzy coraz szybciej spływały Ci po policzkach. - Marc, uwierz mi, nigdy, ale to nigdy nie chciałam cię skrzywdzić. - wybuchnęłaś płaczem ujmując moją twarz. Oparłaś swoje czoło o moje i starałaś się głęboko oddychać. Mimo, że ledwo Cię widziałem doskonale wiedziałem jak teraz wyglądasz, jak piękna jesteś nawet wtedy, kiedy płaczesz.

- Błagam, nie płacz. - jęknąłem żałośnie ściskając Twoje dłonie, które wciąż trzymałaś na mojej twarzy. Jedną z nich delikatnie zsunąłem i pocałowałem.

- Nie chciałam, żebyś tak cierpiał, uwierz mi, proszę... powiedz, że mi wierzysz. - mówiłaś jak najęta, cała dygotałaś.

- Oczywiście, że ci wierzę... - rzekłem starając się uśmiechnąć. Dopiero wtedy się uspokoiłaś. Biorąc głęboki oddech odsunęłaś się i usiadłaś. Zaczęłaś ocierać łzy i spięłaś włosy gumką, która leżała na stoliku. Nie mogłem znieść tej ciszy, tak bardzo mnie ona dobijała. W głowie wciąż odtwarzałem to, co się przed chwilą wydarzyło starając się wszystko zrozumieć. Z zamyśleń wyrwałaś mnie Ty kładąc się na mojej klatce piersiowej. Znów miałem Cię w ramionach, mogłem Cię przytulać... po prostu byłaś.

- Dobranoc... - szepnęłaś. Oddychałaś wolniej, nie trzęsłaś się, uspokajałaś się słuchając bicia mojego serca, aż w końcu zasnęłaś. Zrobiłem to samo.

Od autorki: Na początku, dedykuję ten rozdział mojej kochanej Minizie, której obiecałam coś w tym rozdziale, jednak muszę ją przeprosić: obiecuję, że pojawi się to w następnym! Mam nadzieję, że post się podoba, bo ja uroniłam nie jedną łezkę. Wiem, że jest bardzo, ale to bardzo krótki, jednak nie chciałam psuć tego klimatu i magii. Chciałabym również z całego podziękować za wszytskie komentarze, jesteście wspaniałe! <3 Pozdrawiam i do napisania, Laurel!

P.S. Zapraszam na prolog na una-obsesion.blogspot.com !